Ποιός θα περίμενε ότι ένα τραγούδι της μεταπολεμικής εποχής στην Ελλάδα, ένα τραγούδι, που υποδηλώνει την απάθεια των υψηλόβαθμων, την έλλειψη εμπιστοσύνης και την ένταση των δολοπλοκιών θα είχε αντίκρισμα στην σημερινή εποχή, μετά από 35 περίπου χρόνια.
Κάποτε θα ρθουν να σου πουν… Μήπως ήρθαν;
Ο καλλιτέχνης μέσα από τους στίχους του συμβούλευε και πρόσταζε να μην εμπιστευτείς αυτούς, που σου «προσφέρουν» την ανιδιοτελή αγάπη και βοήθεια. Αυτή η ανιδιοτελής αγάπη της σύγχρονης κοινωνίας προς τα μέσα, τους πολιτικούς και τα κοινωνικά συστήματα μας αποβλάκωσαν και δεν αναγνωρίζουμε την αλήθεια ή απλά δεν θέλουμε;
«Έχε το νου σου στο παιδί, κλείσε την πόρτα με κλειδί, ψέματα λένε…» αυτή η φράση είναι λες και βγήκε από τη σημερινή κοινωνία ή μήπως η ίδια η κοινωνία γύρισε 35 χρόνια πίσω;
Η σημερινή κοινωνία έχει επέλθει σε τέλμα. Οι πολίτες προσπαθούν να πιαστούν από μια «ψεύτικη» ελπίδα για να συνεχίσουν να αγωνίζονται. Σε αυτό το παιχνίδι του παραλόγου, όπου όλοι φταίμε και όλοι υποδεικνύουμε άλλους για το φταίξιμο, ο φαύλος κύκλος συνεχίζεται.
Η οργάνωση των πολιτών, οι διεκδικήσεις, οι απεργίες και οι καταλήψεις πλέον έχουν παρέλθει στο μυαλό των Ελλήνων. Ο αγώνας διεκδίκησης των δικαιωμάτων, εργασιακών αλλά και ατομικών, έχει γίνει ρουτίνα. Το διάστημα των συνεχών απεργιών και κινητοποιήσεων για όχι τόσο «σημαντικούς» λόγους αλλά κυρίως η γκετοποίηση των κινητοποιήσεων από κομματικές παρατάξεις έκαναν τον κόσμο να αλλοιώσει την έννοια της διεκδίκησης και της απεργίας στο μυαλό του.
Σήμερα, έχουμε φτάσει σε κοινωνικό και ατομικό αδιέξοδο. Κοινωνικό αδιέξοδο ως χώρα, ως κοινωνία και πολύ φοβάμαι και ως πολιτισμός. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά ο Αριστοτέλης «Φύσει μέν ἐστιν ἄνθρωπος ζῷον πολιτικόν». Η παράφραση αυτής της φράσης του Αριστοτέλη έγινε κατά κόρον από τους Έλληνες τα τελευταία 35 χρόνια. Η παράφραση ορίζεται στη λέξη «πολιτικόν», όπου κατέληξε να εφαρμόζεται ως «κομματικόν», χάνοντας έτσι την ουσία και την αλλοίωση της κριτικής σκέψης του ανθρώπου ως πολίτη.
Η σημερινή κοινωνία βιώνει μια ολική αποδιοργάνωση. Τα ατομικά και συλλογικά δικαιώματα καταπατούνται. Η αδικία βιώνεται καθημερινά από όλους! Η ελπίδα έχει χαθεί και οι νέοι απελπίζονται.. το μεταναστευτικό ρεύμα έχει πάρει τις διαστάσεις των δεκαετιών ’30- ‘50.
«Υπερασπίσου το παιδί, γιατί αν γλιτώσει το παιδί, υπάρχει ελπίδα…» ο τελευταίος στίχος του τραγουδιού. Ένα μήνυμα και μια προτροπή μαζί. Ένας διαχρονικός στίχος, όπου όλοι θα πρέπει να τον μελετήσουμε. Θα πρέπει να γίνει ένας αγώνας μαζικός χωρίς διαχωρισμούς, χωρίς ατομικά συμφέροντα. Ακούγεται ουτοπικό και ίσως λίγο κουμουνιστικό, όμως μπορεί να πάρει πραγματικές διαστάσεις. Μια μαζική, ειρηνική κινητοποίηση ώστε να διεκδικήσουμε τα κεκτημένα. Η αλλοίωση της πολιτισμικής μας εικόνας και η οικονομική εξαθλίωση είναι πιόνια μέσα σε μια παρτίδα σκάκι, ένα παιχνίδι στρατηγικής των χωρών. Ας σταματήσουμε αυτό το παιχνίδι κι ας προσπαθήσουμε για να ελπίζουμε….
Της Ντόκα Αργυρώς
ΠΗΓΗ: http://www.protagon.gr/
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου